PARIS BEST PARIS

This year there were several Challengebike riders participating in the Paris-Brest-Paris Audax. Congratulations to all on their extraordinary performance over this 1230km event:

1) Tom Goeman (Belgium) | Challenge Seiran-SL | 63 hours 58 minutes
2) Alf Chamings (United Kingdom/Scotland) | Challenge Seiran-SL | 69 hours 48minutes
3) Arvid de Jong (the Netherlands) | Challenge Furai | 74 hours 15 minutes
4) Gabriele Patzner (Germany) | Challenge Fujin-SL-II | 77 hours 49 minutes
5) Andrea Ollman (Germany) | Challenge Fujin-SL-II | 90 hours 0 minutes 

Read the report of Tom Goeman as PDF

Parijs-Brest-Parijs 2011, door Tom Goeman

Op zaterdagmorgen 20 augustus is het dan zover,we vertrekken met de volgeladen camper richting Parijs waar om ik
om 16u30 mijn fiets moet laten controleren.

Het is amper middag als we in Saint-Quentin-en -Yvelines arriveren, tijd genoeg dus om het matriaal nog eens goed
op punt te stellen want ik heb gehhord dat de controles nogal streng kunnen zijn.Waar ze vooral naar kijken is of de
verlichting goed werkt, de remmen werken, en er voldoende reflecterend matriaal aanwezig is. Een reflecterend vestje
is trouwens verplicht als je s'nachts in Frankrijk fietst.

Om 15u00 kan ik me niet meer houden en vertrek naar de controle die ongeveer 15 minuten van onze rustige
parkeerplaats gelegen is.

Ik ben nog maar net toegekomen en lig op mijn fiets wat te wachten als er opeens een cameraploeg naast mij staat
die me wil intervieuwen, geen probleem voor mij,dus in mijn beste engels/frans leg ik haarfijn de voordelen van een
ligfiets uit. Ik geniet van de aandacht tot opeens enkele velomobielen toekomen en de show stelen.
Om 15u30 begin ik aan te schuiven in een lange rij naar de controle toe waar ik enkele van mijn vlaamse collegas
randonneurs tegenkom, de meeste van hen hebben de tocht al enkele keren gereden maar zijn net als ik toch een
beetje nerveus.

De controleurs wringen aan sturen en zadels, doen wielen draaien, knijpen remmen dicht en er moet zelf iemand
terugkomen omdat er een dopje op het einde van z'n stuur ontbreekt, maar als het aan mij is laten ze me zonder boe
of ba passeren, ze herkennen blijkbaar kwaliteit. Daarna volgt de inschrijving, het ophalen van het framenummer,de super randonneur medaille en laat ik de camper
registreren. Ik kuier nog wat rond en bekijk ondertussen de vele exotische fietsers en fietsen die nu massaal beginnen toe te
stromen, beter dan de grootste fietsbeurs!

Ik fiets weer naar de camper waar ondertussen de rest van de familie is aangekomen, er zijn nu in totaal 8 mensen
die mij gaan volgen waarmee ik waarschijnlijk de meest gesteunde deelnemer ben, voor mij geen probleem, ik zal alle
steun kunnen gebruiken. s'Avonds eet ik aan massa spaghetti en probeer wat te rusten maar het is te warm en ik ben te nerveus om te slapen,IK
WIL FIETSEN!!!! En dat is dan ook wat ik doe,ik neem de fiets en ga nog enkele toertjes rijden,op die manier kan ik mij een beetje meer
ontspannen en is de verlichting ook nog eens getest.

Dat het maar rap morgenavond is....
Zondagmorgen ben ik al ,om 8 uur wakker, veel te vroeg aangezien ik maar om 17u30 moet starten. Ik neem een stevig
ontbijt en daarna bekijk ik mijn fiets voor de honderdste keer om er zeker van te zijn dat alles in orde is.
De uren kruipen voorbij en de nerveusiteit neemt serieuze proporties aan, "IK WIL FIETSEN",weeral ga ik een rondje
rijden, ik kom enkele bekenden tegen, doe een praatje en dat helpt om de zenuwen een beetje in bedwang te houden.
Maar om 15u45 begint het te kietelen,ik doe m'n fietskleren aan bespreek nog een laatste maal de te volgen strategie
aan de controleposten en neem dan afscheid van m'n familie.

Ruim op tijd kom ik aan de startplaats waar de snelle jongens van de 80-uren groep om de 20 minuten in groepen van
ongeveer 500 man gelost worden,sommigen onder hen staan al meer dan 2 uur in de blakende zon te wachten.
En dan is het aan ons "the specials" zoals ligfietsen,tandems en velomobielen hier aangeduid worden, we verzamelen
achter een sporthal en ik voel een enorme glimlach opkomen.Dit is mijn moment , dit is waarvoor ik 2 jaar lang hard
gewerkt heb, waarvoor ik mijn vriendin, vrienden en familie verwaarloosd heb, waarvoor ik mijn favoriete whisky's in
de kast liet staan,DIT IS MIJN FEESTJE!!!!

En dan is het zover, de speaker begint samen met enkele honderden toeschouwers af te tellen...
Onder luid applaus gaan we van start en ik krijg kippevel als we kilometers lang worden aangemoedigd door mensen
die langs de kant, op de middenbermen en zelfs op verschillende bruggen waar we onderdoor moeten,staan.
De eerste 15 kilometer tot buiten Parijs gaat achter 2 motards die ongeveer 35 km./u rijden, en al snel is het
peleton van ongeveer 120 ligfietsers en tandems uiteen gerukt, ik zit mooi vooraan en voel bijna onmiddellijk dat de
benen goed zijn. Ik nestel mij achter een duitse tandem met 3 broers maar eenmaal de motards langs de kant gaan
,vertrekken enkele velomobielen en tandems aan hoge snelheid, en ik moet ze laten gaan.Na een 50-tal kilometer
vormt er zich een mooi groepje van 6 ligfietsers waaronder mezelf en we beginnen rond te draaien als professionele
wielrenners, helaas ben ik de enige high-racer tussen allemaal lage jongens en rij ik constant in de wind. Trouwens,
volgens mij rijden ze wat te rap en hebben ze geen idee van het geen er komen gaat, daarom laat ik ze rijden...
Ondertussen heb ik al honderd kilometer gereden en begint het heuvelachtig te worden, ik word bergaf ingehaald
door 3 tandems en sluit me bij hen aan, als er eentje (1 tandem= 2 fietsers) een gaatje laat vallen, duik ik erin om mij
te laten meevoeren in het zog van die snelle mannen.De twee engelsen op de fiets voor mij schreeuwen me toe dat ik
niet achter hen mag rijden maar ik antwoord hen dat ik mag rijden waar ik wil en alleen maar om hen te pesten blijf ik
nog enkele minuten in hun wiel hangen.Daarna begint het steil omhoog te gaan en het tandemprobleem lost zichzelf
op, ik neem afscheid van mijn engelse tandemvrienden met een treiterig "goodbye ladies" en zie ze nooit meer weer.
Na 140 kilometer aan de eerste controle ontmoet ik Michel Cordier, Michel is een van de organisatoren van de
brevetten die ik gereden heb vanuit Doornik en is bezig aan z'n 5de P-B-P. Op zich al een uitzonderlijke prestatie,maar
wat het zo bijzonder maakt is dat hij met één been fietst (letterlijk).

Vanaf de eerst contole speel ik haasje over met een duitser in een MILAN-velomobiel, op elke lange beklimming rij ik
hem gezwind voorbij maar in de afdalingen is het aan zijn beurt om aan hoge snelheid voorbij te razen.
Het is 1u30 s'nachts als ik aan de 2de controle in Villaines la juhel aankom, ik verbaas me erover hoeveel volk er hier
nog staat,en wederom krijg ik een gigantische aanval van kippevel. M'n familie staat hier de eerste keer op mij te
wachten met drank en voedsel en na een kwartiertje kan ik weer vertrekken. Vanaf nu zijn het bijna allemaal korte
etappes die variëren van 55 tot een kleine honderd kilometer, daarom neem ik vanaf nu niet te veel drank meer mee,
dat spaart gewicht en dat is nodig nu het terrein steeds heuvelachtiger begint te worden.

Ook de wegbedekking hier in Bretagne is alles behalve vlak te noemen, ruwe asfalt met veel putten en scheuren
maken het lastig om het tempo te behouden, het bolt voor geen meter maar ik ben in form en laat het allemaal niet
aan mijn hart komen. Als ik nog wat later alle 5 de low-racers die ik eerder moest laten rijden, één voor één inhaal,
gaat de "moral" nog een stukje meer de hoogte in.

Vlak voor ik om 5uur aankom in Fougeres zie ik aan de kant van de weg een ambulance een eerste slachtoffer
wegvoeren,ik prent mezelf in dat ik aandachtig moet blijven, een ongeval is rap gebeurt op deze donkere, slechte
wegen.

In Fougeres aangekomen eet ik een beetje pasta met pesto rosso die mijn vriendin zo lekker klaarmaakt , we spreken
af om vanaf nu nog maar om de 2 controles elkaar te ontmoeten omdat de familie in de camper het moeilijk krijgt om
me te volgen. De volgwagen mag niet op het parcours komen en moet een alternatieve route volgen, een hele opgave
voor mijn schoonbroer Johnny die echter de logge camper overal moeiteloos doorheen loodst en blijkbaar overal in
Frankrijk de baan weet.

Al 300 kilometer gereden...
Om half 6 s'morgens vertrek ik weer, alles voelt nog goed en hoewel ik tegen de ochtend meestal wel een dipje krijg,
valt dat deze keer zeer goed mee. Het is nu een beetje frisser en dat is waar ik van hou, ook het beetje motregen dat
nu valt, verwelkom ik graag.

Als de zon opkomt zie ik hier en daar al collegas die in de kant liggen te slapen. Ik haal nu ook meer en meer renners in
die voor mij gestart zijn, alles verloopt naar wens, de vogeltjes fluiten en de benen draaien nog altijd soepel, het is nu
100 procent genieten.

Vanaf Loudeac op 445 kilometer begint het landschap meer en meer op onze ardennen te lijken, de hellingen worden
steiler en de vermoeidheid sluipt langzaam in mijn lichaam. Als ik arriveer in Carhaix op 521 kilometer ben ik toe aan 2
sterke koppen koffie, en hang ik mijn hoofd enkele minuten onder de kraan in de toiletten van de plaatselijke sporthal,
overal liggen mensen te slapen in de meest oncomfortabele posities. Voor ik aan deze tocht begon had ik verkondigd
dat ze mij nooit zo zouden zien liggen, maar nu zou ik er mij wel kunnen tussen leggen. NIET DUS,de afspraak met
mezelf was doorrijden tot Brest en daar ga ik weer.

Vlak voor ik vertrek arriveert de kopgroep in Carhaix, zij zijn gisteren 1.5 uur voor mij vertrokken en hebben nu al 170
kilometer voorsprong op mezelf, ik laat het niet aan mijn hart komen en rij door.
Al snel is de koffie uitgewerkt en beginnen de dipjes te komen, ik weet uit ervaring dat dit vanzelf overgaat,maar
gemakkelijk is het niet. Op 50 kilometer voor Brest begin ik aan de beklimming van Le Roc Trevezel, eenmaal boven
geniet ik van het ruige maar prachtige bretoense landschap, ik ben weer wakker.
In de afdaling van Le Roc kom ik Jerome Deloge tegen die al op de terugweg is op zijn mooie ZOCKRA low-racer, ik zal
alvast niet de eerste belgische ligfietser worden.

Als ik toekom in Brest na een kilometerslange afdaling is het bijna 20.00uur en heb ik 620 kilometer op de gps staan,ik
haal m'n stempel en ga dan een stukje eten, Pasta lijkt me wel lekker!
Na het eten een verkwikkende douche en daarna de koffer in, slapen lukt niet direct, maar na een tijdje vertrek ik naar
dromenland.

Om kwart voor vier, een kwartier voor de wekker afloopt schiet ik wakker,doe propere kleren aan en ga naar buiten.
De camper staat op het parcour geparkeerd,( dat is toegelaten 5 kilometer voor en na een controle),en nog steeds
passeren renners die nog op de heenweg zijn.Om 4u45. vertrek ik voor de volgende 600 kilometer, ik voel me herboren
en blij dat ik weer kan fietsen...

Vanaf Brest gaat het direct een 40-tal kilometer naar omhoog, weer naar het topje van Le Roc Trevezel. Al bij bij
het begin van de beklimming zie ik voor me een bekende verschijning, het is Michel Cordier die ik gisteren al vroeg
inhaalde, hij heeft gans de nacht doorgereden en slechts 2 uur geslapen. Hij herkent me amper omdat ondertussen
een dikke mist opgekomen is en daardoor hij zijn bril niet kan gebruiken.Hij zal het bij 2 uur slaap houden en later
eindigen in 78 uren, chapeau Michel.

In de dikke mist en het drukker wordend verkeer is het minder aangenaam fietsen, ik verhoog m'n snelheid een beetje
om zo rap mogelijk de drukke d764 achter mij te kunnen laten, ik haal het ene na het andere groepje in en verbaas me
erover hoe slecht sommige renners er uit zien. ik ben blij dat ik voldoende tijd genomen heb om te rusten, gebrek aan
slaap brengt de snelheid toch maar naar beneden en maakt het fietsen er niet leuker op.
Als de mist een beetje opklaart ben ik getuige van een prachtig schouwspel, enkele uren lang zie ik lange rijen
fietslampen op me afkomen en voor me uit een lange rij rode achterlichtjes die een soort morse-code vormen die wil
zeggen,:"haal me in alstubelieft".

Ik rij van groepje naar groepje en gebruikmakend van een super voorlicht kan ik bergaf goed doorijden. Ik vind het
vreemd dat veel rijders niet meer aandacht besteden aan goede verlichting terwijl dat volgens mij toch een must is,
maar wie ben ik?

Eenmaal terug in Carhaix kom ik Robin tegen, een jonge waalse wielrenner die dit jaar de liefde voor het lange
afstandfietsen te pakken heeft gekregen, hij heeft hier geslapen deze nacht en moet nog richting Brest, hij zal er iets
langer over doen dan mij verneem ik later.
Op weg richting Loudeac stop ik aan een tafeltje waar enkele flessen water opstaan om bij te tanken. Achter het
tafeltje zit een jonge knaap een dutje te doen, waarschijnlijk heeft hij hier de nacht doorgebracht.
Dat is wat deze tocht zo bijzonder maakt, overal langs de route staan dag en nacht mensen op straat. Soms enkelingen,
soms grote groepen maar allemaal even enthousiast supporterend.
Overal langs de weg kan je gratis water ,koffie en zelfs pannekoeken krijgen, kinderen steken hun handjes uit en zijn
dolgelukkig als je ze even aantikt.

Iets voor de middag arriveer ik in Loudeac...
Als ik van de fiets stap in Loudeac word ik omringd door een groepje mensen die gefacineerd naar m'n fiets
staren,foto' worden genomen en ik verzorg de nodige uitleg omtrend ligfietsen in het algemeen.
De tijd die ik hiermee verlies is goedgemaakt door m'n gestreeld ego.
Na een stempel te hebben gehaald rij ik naar de camper waar ik nog maar eens met veel bravoure door die vrolijke
bende word ontvangen.

Eten? Welja nog een beetje pasta graag? Na 770 kilometer begin ik wat last te krijgen aan de maag, weldra zal ik
genoodzaakt zijn om over te schakelen op gellekes met suikers, het enige dat ik dan nog binnenkrijg.
Weer op weg, richting Tinteniac,nu kom ik in een streek met lange rechte glooiende wegen. Elke afdaling is een
perfecte aanloop voor de volgende helling en geholpen door een beetje rugwind vlot het verassend goed. Het is al van
deze morgen geleden dat ik door iemand ingehaald werd en dat geeft goede moed.
Op voorhand maakte ik mij wat zorgen over het feit dat ik veel alleen ging moeten rijden,-eens achter een andere
fietser wat gaan rusten,al is het maar 1 minuut, kan wel eens deugd doen-,maar het bevalt mij nu wel.
Opeens zie ik in mijn spiegeltje een fietser heel rap naderen,het blijkt een zestiger te zijn die z'n racefiets heeft
uitgerust met een electrisch moteurke, hij neemt niet deel aan P-B-P maar brengt achter zich wel een 5-tal deelnemers
mee.

Na een korte stop in Tintiniac ga ik weer op weg voor een korte etappe naar Fougeres, nu en dan gaat het licht regenen
en het ziet er naar uit dat het gans de dag grijs zal blijven, de temperatuur is voor mij perfect .
De rit naar Fougeres verloopt vlot alhoewel de benen nu toch een beetje beginnen tegen te pruttelen, ik schakel iets
kleiner en dat helpt de verzuring wat weg. Op "souplesse" rijden is nooit mijn ding geweest, ik ben zoals ze zeggen
een "stoemper", zoveel mogelijk op de grote versnelling rijden-ook bergop- ligt mij het best, maar nu wreekt dit zich
toch een beetje.Ook het feit dat ik niet veel vast voedsel meer binnenkrijg heeft een nefaste invloed op de gemiddelde
snelheid, ik prop tegen m'n zin nog twee worstebroodjes naar binnen en stop even later voor nog een dubbele dosis
koffie met veel suiker.

Als ik weer vertrek haal ik een groepje van vier in, en het valt me op dat de meeste rechtop-fietsers nu beginnen te
sukkelen met het zitvlak, zelfs bergaf zie ik mensen die blijven rechtstaan op de pedalen en afwisselen eens links en
dan weer rechts van hun zadel hangen. Eén van mijn goede/slechte eigenschappen is, als ik anderen zie afzien, ga ik
mezelf weer wat beter voelen. Nu, ze hebben er zelf voor gekozen om op een zadel te zitten dus daarmee hoef ik geen
medelijden te hebben.Ik prijs mezelf gelukkig dat ik ligfiets.

Als ik na 900 kilometer aankom in Fougeres merken de volgers voor het eerst op dat ik er niet meer zo fris uitzie, hoe is
dat nu mogelijk?

Na een half uurtje rusten fiets ik verder, het ziet er naar uit dat ik nu wel binnen de 70 uren zal aankomen en dat
motiveert. Nog "maar" een goede 300 kilometer te fietsen, dat is de afstand van m'n "gewone" trainingsrit die ik dit
jaar toch al een 25-tal keer gereden heb, wat kan er mij nog gebeuren?
Weer op weg valt het me op hoe weinig volk ik nog tegenkom, meer dan een uur lang zie ik niemand voor, en niemand
achter me, wat me meer dan eens verschrikt naar de gps doet kijken, nu verkeerd rijden zou zo stom zijn, maar de
vermoeidheid en mijn concentratie zijn geen dikke vriendjes meer, opletten maar! Gelukkig kom ik spoedig aan een
geheime controle, ik maak een praatje met één van de vrijwilligers, drink nog een koffie en steek het hoofd nog eens
onder de kraan. Dat doet deugd!

Ondertussen begint het donker te worden en steek ik de verlichting aan, net voor de zon ondergaat krijg ik nog een
stukje blauwe hemel te zien en dat stemt me gelukkig, vol goede moed stoom ik verder door het nu duistere franse
landschap.

In Villaines la Juhel is het weer feest, na een rustige rit in het donker de felverlichte staten inrijden, waar enkele
tientallen mensen je luid toejuichen, dat doet iets met een mens. Ik ontwaar tussen de mensen mijn petekind Govanni
die me straks naar de camper zal loodsen en ga vlug stempelen.

Als ik aan de controle van de fiets wil stappen krijg ik m'n been bijna niet meer over de fiets, ik krijg pijnscheuten in
m'n scheenbenen en strompel om een stempel. Aan de camper word ik getrakteerd op een deugddoende massage,
een kleine portie pasta (bwaark!) en een halve bus REFLEX-spray, nog wat water bijtanken en ik kan weer verder.
Weer de nacht in, de Reflex-spray doet z'n werk en het gaat weer vlotjes.Ik kom in de streek van de Perche en van de
heenweg weet ik nog dat hier nog een lastig stukje parcours volgt, toch maar weer een beetje kleiner schakelen.Ik
begin nu wel heftig te geeuwen en besef dat het zandmannetje probeert mij te grazen te nemen.Na een lange afdaling
over zeer slecht wegdek kom ik in een klein dorpje waar enkele leden van de nederlandse ligfietsvereniging een klein
feestje aan het bouwen zijn, ik stop om een praatje te maken en kom te weten dat Ymte Sijbrandij even verderop in
een tentje ligt te slapen. Hij heeft op weg naar Parijs een ongeval gehad met z'n quest waardoor die beschadigd is,
daardoor zat hij scheef in zijn fiets en kreeg hij problemen.Hans Wessels en nog enkele andere ligfietsers zijn wel al
een hele tijd geleden voorbij gekomen en enkele zijn reeds gearriveerd in Parijs.

Ik bedank vriendelijk voor de me aangeboden brownie want ik kan ondertussen geen zoetigheid meer zien of ruiken.
Ik neem afscheid van deze vrolijke bende en rij verder tot in Mortagne, al 1085 kilometer achter de wielen, nog 140 te
gaan.

Tien over twee s'nachts en na een steile klim,rij ik de parking van de groote sporthal van Mortagne Au Perche op,het
is opmerkelijk rustig en er staan maar enkele fietsen voor de ingang geparkeerd. Niemand die iets roept, geen klein
applausje,het is spookachtig stil aan voorlaatste controle. Opeens krijg ik m'n vriendin in het oog, ik ga rap stempelen
en ga met haar mee naar de camper om nog een kleinigheidje te eten.Worstebroodjes, snickers, honingwafeltjes en
spaghetti, het komt me allemaal de keel uit. Zelfs cola en sportdrank krijg ik niet meer binnen. Gelukkig komt Govanni
met een oplossing:AIKI noedels,smaken doet het niet, maar samen met enkele gelletjes vult het de maag en tegen
2u40 stap ik weer naar de fiets, het is koud,de benen doen nu toch serieus pijn en ik voel me loom, het plezier is er nu
toch een beetje af, als ik ooit degene tegenkom die ooit het idee gekregen heeft om op 2 wielen te beginnen rijden,
dan wurg ik hem met blote handen, en degene die op het idee kwam om er dan nog eens 1200 kilometer mee te gaan
rijden,van het zelfde laken een broek.

Maar ja,we zijn hier toch al geraakt en het is maar 140 kilometer meer, een doordeweeks trainingsritje.
Net op het ogenblik dat ik wil vertrekken komt er een ziekenwagen aangereden, 15 minuten geleden is een
randonneur van z'n fiets gestapt en er niet meer terug opgeraakt, ik ben wel wat onder de indruk maar veel te suf om
er lang bij stil te staan.

Op naar de volgende.
Als ik vertrek uit Mortagne au Perche ben ik weer alleen, de route gaat nu door donkere bossen en echt vlot gaat het
allemaal niet meer. Ik zit half verdoofd op de fiets en alleen de schokken, veroorzaakt door het slechte wegdek maken
dat ik niet in slaap val.

Ik kom geen levende ziel meer tegen, en daarom begin ik mezelf wat uit te schelden. Veel helpt het allemaal niet en ik
begin op de koop toe te hallucineren, Plots staan aan de kant van de baan om de haverklap OSBORNE-stieren, de grote
zwarte stieren die je in Spanje soms op heuveltoppen ziet staan, reclame voor sherry als ik me niet vergis.Ik zie ook
mensen uit de struiken stappen om dan plots als ik voorbij kom weer te verdwijnen. als ik opeens in slaap val maak ik
een zwieper met de fiets, ik kan me maar juist rechthouden en er knakt iets in mij en het enige waar ik nu nog naar
verlang is slapen.

Ik rij de kant in en met de laatste tegenwoordigheid van geest zet ik het alarm van de gsm op een half uur, dat moet
genoeg zijn.

Net als ik m'n fiets wil neerleggen zie ik in de verte achter mij het heldere licht van een fietslamp verschijnen, in mijn
hoofd gaat ook weer een lichtje branden en ik denk aan de belofte die ik mezelf gedaan had. Niemand zal mij hier in de
berm zien liggen en ik besluit toch nog verder te rijden.
Dan gebeurt er iets magisch,De achteropkomende fietser haalt me in en zegt,: "HI, I AM LEE FROM CALIFORNIA",hoe
het komt weet ik niet maar plots kan ik weer helder denken en als Lee dan nog eens verneemt dat ik uit België
kom,begint hij al z'n favoriete bieren op te noemen. Delirium Tremens, Chimay, Stella en ik ben klaarwakker.
We rijden ongeveer 20 minuten samen en op 5 kilometer van Dreux kan hij plotseling niet meer volgen omdat ik te
rap rij,ik wil nu het weer goed gaat m'n tempo niet laten zakken en besluit hem in Dreux, aan de laatste contole op te
wachten.

Daar eenmaal aangekomen wacht ik bijna een half uur maar Lee komt niet af, ik vraag me af of ik dit niet allemaal
gedroomd heb.

Later zal ik vernemen dat een zekere Lee uit California wel degelijk de eindstreep gehaald heeft. THANKS LEE...
Ook in Dreux is het kalm, weinig volk maar als ik rondkijk valt het me op hoeveel plaats er voorzien is om fietsen te
parkeren, ze verwachten hier blijkbaar nog een groot pak volk de komende dagen.

Eten doe ik niet meer, daarvoor zijn maag en darmen te zeer geteistert, maar ik voel me niet meer moe en begin aan
de laatste 70 kilometer die volgens Inge- mijn zus- een triomftocht,een ereronde zou moeten zijn.
Zo voelt het echter niet aan ,het parcours loopt langs saaie,drukke wegen en alleen het opkomen van de zon brengt
een beetje spektakel.

Ik kom in een groepje terecht die zo een onregelmatig tempo rijden dat ik er na een tijde hard van weg rij.
Eenmaal we Parijs naderen en meer en meer verkeerslichten tegenkomen stokt het tempo geweldig, nu is er niets leuk
meer aan.

Dat duurt maar verder tot ik aan het ronde punt arriveer waar de aankomst is gelegen.
Het is moeilijk te beschrijven wat er dan door me heen gaat ,als ik over de finish rij, sla ik mezelf op de borst van
vreugde, omhels mijn vriendin en voel me ongelooflijk gelukkig maar al snel komt het besef dat het allemaal voorbij
is...

Uiteindelijk word ik 527ste van de iets meer dan 5000 gestarte deelnemers, en 9de ongestroomlijnde ligfietser...
Is P-B-P. nu echt zo moeilijk? Je maakt het zo moeilijk en lastig als je zelf wilt, ga je voor een scherpe tijd dan kost het je
natuurlijk wel wat slaap, maar ga je voor de sfeer-wat zeker de moeite waard is- dan kan je volgens mij mits een goede
fietsconditie en een juiste ingesteldheid de tocht ontspannen tot een goed einde brengen zonder de gezondheid te
schaden.

Graag zou ik Christelle, mijn vriendin, willen bedanken voor de steun tijdens m'n lange voorbereiding. Zonder haar zou
het allemaal veel minder vlot gegaan zijn, altijd stond ze klaar voor mij,motiveerde me als het wat minder ging,remde
mij af als ik te hard van stapel liep en ook al was ik dikwijls niet of laat thuis, ze klaagde nooit maar omringde mij met
liefde.

Ook tijdens de rit ben ik door haar gekoesterd en verzorgd.

Christelleke, bedankt, je bent een droomvrouw!
Inge en Johnny ,jullie hebben de trip ongelooflijk georganiseerd en maakte het mogelijk om mij een prachtprestatie te
laten leveren.ik mag het niet meer zeggen, maar toch:BEDANKT, BEDANKT, BEDANKT, BEDANKT, BEDANKT!!!!!!!! Neh.
Govanni, bedankt voor de flauwe moppen onderweg, het gezelschap en de aiki-noedels.
Papa, lieveke, Pieter en Jan, bedankt voor de steun en het motiverende gezelschap.
M'n collega's die enorm met me meeleefden en m'n chef Kris voor de vrije dagen.
Alle anderen die voor mij gesupporterd hebben.

Special thanks to Frank Zappa. Tijdens alle natte, koude, Saaie, lastige, vervelende trainingsuren, maar ook op de
mooie momenten was jouw muziek daar om me te vergezellen.